بازگشت
قصهُ کوچ
استاد یوسف کهزاد استاد یوسف کهزاد

                                                          

 

 

 

هان ای پسر زقصهء زمین دگر مگو

بیتو  چراغ زندگی  خاموش میشود

نام تو از صحیفهء این کوچه سیاه

فردا زیاد  هرکه  فراموش میشود

 

یاد آر ای پسر که تو کودکی بودی

                                              دایم بروی  زانوی مادر سر تو بود                                             

  تا چشم  نازنین  تو میشد اسیر خواب

آغوش پر محبت او  بستر تو بود

 

کابل اگر به راکت و آوان  شهید شد

برگرد ای پسر که دگر آشیانه نیست

بر گور سرد مادر تو میخورم قسم

دیگر به ساز زندگی جز غم ترانه نیست

 

                         آخر به سنگ وخاک وطن خو گرفته یی

                        مگذار ای پسر که پدر بی پسر شود

                        مگذار تا بخاطر یک لقمه نان خشک

                        در کوچه های بیوطنی  در بدر شود

 

ای شمع زندگی من وافتخار من

این شهر گشنه را به مصیبت رها مکن

در چشم کودک تو هزاران نیاز هاست

ما را بدست حاد ثه ها  مبتلا مکن

                       تو زاد کیقباد و فریدون  ورستمی

                       این  خاک از وداع تو بیتاب میشود

                       روزی اگر به شهر غریبت گذر کنی

                       قلب تو  ای پسر بخدا آب میشود

 

وقتی صدای پای مرا گوش میکنی

دنیا وهرچه هست  فراموش میکنی

روزی اگر  بسوی خدا میشوم روان

گور مرا بدست کی گل پوش میکنی

 

                       امروز گر بخاک شهیدان بهاء نیست

                       فراد ببین به لطف خدا  گلستان شود

                      با همت بلند و ببازوی پرُ توان

                      این خاک سالخورده  دو باره جوان شود

 

 آمو بروز رفتن تو گریه میکند

برگرد ای پسر که وطن دلکشای ماست

از اتش جهنم و از تیر دشمنان

انکس ترا که حفظ کند  او  خدای ماست

 

 ارسالی  ماریا دارو

 

 

 


July 22nd, 2006


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان